Malta Festival 2025: SPEKTAKLE

ULTRAFICCIÓN nr. 1 / ODŁAMKI CZASU

Podróż przez dźwięki i słowa na tle gigantycznego ekranu pełniącego rolę sceny, osadzona w otoczeniu natury, pośród drzew. Spektakl rozpoczyna się w momencie, gdy dzień spotyka się z mrokiem, i rozpościera się w czasie pomiędzy zachodem słońca a zapadnięciem nocy, wprawiając w ruch zacieranie subtelnej granicy między rzeczywistością a fikcją.

"ULTRAFICCIÓN nr. 1 / Odłamki czasu" zabiera widza w podróż po mozaice kruchych opowieści z różnych zakątków świata. To spektakl pozbawiony obrazów, utkany ze słów i dźwięków, bez tradycyjnie rozumianej sceny. Zamiast niej jest polana. Pośrodku świata natury wnosi się ekran, a rozbrzmiewający w tym środowisku bez ograniczeń dźwięk spaja ze sobą opowieści rozgrywające się w tym samym scenicznych czasie, jednak w różnych miejscach: zaimprowizowana w lesie impreza rave’owa, rozmowy pasażerów samolotu tuż przed zbliżającą się katastrofą, podróż osiemdziesięciu osób na łodzi z Trypolisu w nadziei na dotarcie do Włoch.

Tanya Beyeler (Lugano, 1980) i Pablo Gisbert (Ontinyent, 1982) założyli swoją trupę teatralną w Barcelonie w 2010 r. Od początku El Conde de Torrefiel wyróżniała się interdyscyplinarnym podejściem, łączącym choreografię, literaturę oraz sztuki wizualne i dźwiękowe. Ich spektakle powołują do życia niezwykłe krajobrazy możliwości oraz wizualne narracje, w których napięcia między jednostką a zbiorowością ujawniają się na scenie w zaskakujących formach. To innowacyjne podejście ugruntowało pozycję zespołu jako prekursora współczesnego teatru, zarówno w Hiszpanii, jak i na arenie międzynarodowej.

Od momentu powstania trupa stworzyła 13 spektakli scenicznych, a także projekty site-specific, produkcje wideo, artystyczne instalacje i teatralne audioprzewodniki do muzeów i przestrzeni niekonwencjonalnych. Odpowiadają także za "Scenes for a Conversation After Viewing a Film by Michael Haneke", "Guerrilla, La Plaza" oraz "ULTRAFICCIÓN nr. 1 / Odłamki czasu".

Twórczość Beyeler i Gisberta została doceniona licznymi nagrodami i wyróżnieniami, w tym dwukrotnie Nagrodą Krytyków Miasta Barcelony: w 2018 r. za "La Plaza" oraz w 2022 r. za "Una Imagen interior". W 2021 r. Tanya Beyeler otrzymała Szwajcarską Narodową Nagrodę Sztuk Scenicznych, najwyższe wyróżnienie w tej dziedzinie w jej ojczyźnie.

Od ponad dekady El Conde de Torrefiel występuje w najbardziej prestiżowych teatrach i na najważniejszych festiwalach sztuk performatywnych, szczególnie w Europie. Ich spektakle były prezentowane m.in. na Kunstenfestivaldesarts w Brukseli, Biennale w Wenecji, w Théâtre de Vidy-Lausanne, na Wiener Festwochen w Wiedniu, GREC Festival w Barcelonie, Festival d’Automne w Paryżu oraz na Festiwalu w Awinionie.

Informacje praktyczne: 

Na spektakle ULTRAFICCIÓN nr. 1 / Odłamki czasu można się udać na własną rękę lub kolejką MALTANKA - o wyjątkowej, niedostępnej w letnim rozkładzie jazdy porze golden hour. 

Kolejka MALTANKA dowiezie widzów na stację Balbinka, nieopodal której odbywa się spektakl. Powrót innymi środkami transportu publicznego (autobus nr 184, tramwaj nr 6,8). 

Święto wiosny

Pierwszy polski pokaz włoskiej grupy Dewey Dell, która zdobywając kolejne światowe sceny połączeniem strategii tańca i teatru wizualnego - oczarowuje swoją ilustracyjną, wypracowaną estetyką i zapraszającą szerokie widownie energią. 

Udzielająca się widowni energia Dewey Dell pozwala grupie na nowo zinterpretować jedno z najchętniej adaptowanych dzieł w historii tańca. - Lyndsey Winship, The Guardian 

"Święto Wiosny" w interpretacji Dewey Dell to wizualna uczta o cykliczności życia i śmierci. Wciągający energią i formą spektakl zaprasza do ponownej eksploracji kanonicznego dzieła Strawińskiego, zestawiając muzykę rewolucyjnego dla historii baletu dzieła z współczesnymi technikami tańca współczesnego i popularnego z precyzyjną wizualną dramaturgią. Zgodnie z intencją Niżyńskiego wyrażoną w liście do kompozytora przed legendarną premierą, włoskie “Święto Wiosny” jest “czymś nowym, pięknym i całkowicie odmiennym”

W każdej metamorfozie i głębokiej przemianie ludzkiej egzystencji śmierć zawsze stoi u boku życia, pojawiając się w jego ramach jako rytuał przejścia lub wewnętrzna rewolucja. W świecie zwierząt oraz roślin współistnienie życia i śmierci staje się jeszcze bardziej dosłowne: śmierć często jest częścią procesu zapłodnienia, a życie roi się na rozkładających się szczątkach. Wśród owadów, nasion i pleśni śmierć jest przyjazną obecnością, zaproszeniem do życia. Cykliczna regeneracja pór roku i żyzności gleby nie jest linearną podróżą, lecz chaotycznym, nieprzewidywalnym pęknięciem, w którym wszystkie elementy splatają się ze sobą. Wiosna to czas wielkiego poruszenia – a trwoga istnienia na zawsze stapia się z gwiezdną ekstazą bycia.

Zespół Dewey Dell tworzą siostry Teodora o Agata Castellucci, dramaturg i reżyser świateł Vito Matera i kompozytor Demetrio Castellucci (zbieżność nazwisk nieprzypadkowa). Za obłędne kostiumy, których ruch i dynamika będzie kontrapunktem dla muzealnego pietyzmu "Embodying Pasolni" odpowiada Guoda Jaruševičiūtė.

Kobieta Samotna

Po sukcesie „Melodramatu” Anna Smolar powraca na deski Teatru Powszechnego – tym razem w koprodukcji z Malta Festival. Po raz kolejny bierze na warsztat paradoksy naszej zbiorowej psyche i porządku społecznego, wychodząc od znanego polskiego filmu. Tym razem przegląda się w „Kobiecie samotnej” Agnieszki Holland i pyta czym dziś jest troska, solidarność, samotność. Do projektu zaprasza Ryfę Ri, debiutującą na teatralnej scenie raperkę i freestylerkę tańca.

Nakręcony w 1981 roku obraz to historia samotnej matki, Ireny, walczącej o utrzymanie na powierzchni siebie i syna Bogusia. W rzekomo socjalistycznym państwie, w czasie karnawału Solidarności, „nie mająca pleców” kobieta nie jest w stanie związać końca z końcem. Pogrąża się w iluzjach, posuwa się do coraz bardziej rozpaczliwych kroków. Dziś film ten wywołuje ambiwalentne uczucia: jest drażniący, „przegięty”, rażąco niedzisiejszy... rażąco aktualny? Kim byłaby Irena AD 2025? W czwartej dekadzie po transformacji ustrojowej, w epoce cyfrowego kapitalizmu i prywatyzacji usług publicznych, nie jest już „samotną”, ale „samodzielną” matką. Osobą, której wpojono, że pretensje może mieć tylko do siebie.

W jej świadomości przewija się nieprzerwany feed dobrze życzącego chóru, gotowego wspierać ją dobrymi radami, charytatywną zbiórką, coachingiem w zarządzaniu czasem i pieniędzmi. A przede wszystkim nieustanną troską o Bogusia, któremu nie wystarczy przecież zapewnić ubrania i dach nad głową - trzeba dać mu przestrzeń do bezpiecznego wyrażania emocji i rozwoju zainteresowań. Bo co powiedziałby na terapii, na którą nie będzie go stać?

Uwięziona w bezwzględnej architekturze społecznych wyobrażeń, w wyczerpującej choreografii gry o przetrwanie, oblepiona słodką mazią charytatywnego współczucia, Irena wpada w spiralę desperacji, resentymentu, bezsilnych projekcji. Gdzie mogą ją one zaprowadzić w świecie, który niby celebruje „kobiecą siłę” i żąda rewolucyjnej zmiany?

I gdzie jest w tym wszystkim Boguś?

 

• Reżyseria i scenariusz: Anna Smolar
• Wiersze i slam: Natalia Fiedorczuk
• Feedback koncepcyjny: Agata Sikora
• Scenografia i kostiumy: Anna Met
• Muzyka: Jan Duszyński
• Choreografia: Ryfa Ri
• Reżyseria świateł: Rafał Paradowski
• Asystentka reżyserki: Barbara Bendyk
• Inspicjentka: Zuzanna Rucińska

 

• Premiera warszawska: Teatr Powszechny, 14 czerwca, godz. 19.00
• Premiera poznańska: Malta Festival, 28 czerwca, godz. 17.00
• Próba medialna: 11 czerwca, godz. 13, Teatr Powszechny, ul. Zamoyskiego 20, duża scena

 

Obsada:

• Karolina Adamczyk - Milena
• Michał Czachor - Krzysiek
• Anna Ilczuk - Irena
• Natalia Lange - Renata
• Maria Robaszkiewicz -Wanda
• Oskar Stoczyński - Jacek
• Julian Świeżewski - Jędrek
• Ryfa Ri - Boguś

Głos Potwora

„Głos Potwora” to dzieło nagradzanej w Polsce i na świecie reżyserki Agnieszki Smoczyńskiej („Silent Twins”, „Fuga”, „Córki dancingu”), cenionego scenarzysty Roberta Bolesto („Ostatnia rodzina”, „Serce miłości”, „Hardkor Disko”, „Córki dancingu”) i wybitnego kompozytora muzyki współczesnej Alka Nowaka („Ja, Şeküre”, „Baśń o wężowym sercu”). Kurator identyfikuje się z Meduzą i odbywa wewnętrzną podróż po tragicznej historii. Doświadcza ceny wyrzeczenia się własnej tożsamości, jaką Meduza płaci za przetrwanie. Zadaje sobie pytanie o sens wystawy w czasach, gdy hasło „Nigdy więcej” straciło swą ochronną moc, a okrucieństwo wobec obcych – „nowych potworów” – ciągle powraca – wyjaśnia Robert Bolesto. Prawda o tytułowym bohaterze ujawnia się przede wszystkim w jego głosie – wysokim i czystym. Przez większość czasu musi pozostać stłumiony, unikać naturalnych, najwyższych rejestrów. Tylko kilka razy, w momentach szczególnej wagi wybrzmiewa w pełni – dodaje Alek Nowak. W jego zamyśle muzyka odwołuje się do okresu pierwszej połowy XX wieku, a w utworze przewija się kilka cytatów i pseudo cytatów z żydowskich psalmów i niemieckich marszów wojskowych. Harmonika sięga do dwunastotonowości. Orkiestracja, także skład instrumentalny, nawiązuje do modernistycznego odwrotu od wagnerowskiego monumentalizmu w stronę kameralistyki – zapowiada Nowak. 

Za świat przedstawiony opery odpowiadają: scenografka Jagna Dobesz – doceniona Europejską Nagrodą Filmową i Orłem za „Dziewczynę z igłą” Magnusa von Horna i Aleksandr Prowaliński (światła), współpracujący w ostatnich latach z Krystianem Ladą, Eweliną Marciniak czy Jakubem Skrzywankiem. Kostiumy do spektaklu projektuje Katarzyna Lewińska, znana ze współpracy z Agnieszką Holland przy filmach „W ciemności” i „Pokot”, a także z „Powidoków” Andrzeja Wajdy, „Body/Ciało” Małgorzaty Szumowskiej czy kultowego serialu „1670”. Choreografię przygotowuje Tomasz Wygoda, a w tytułowej roli usłyszymy kontratenora Jana Jakuba Monowida. Dla Agnieszki Smoczyńskiej, Roberta Bolesto, Tomasza Wygody oraz Katarzyny Lewińskiej jest to kolejna – po świetnie przyjętym „Simonie Boccanegrze” – współpraca nad operą. Za charakteryzację odpowiada Monika Kaleta, która współpracowała ze Smoczyńską przy operze „Simon Boccanegra”, a także jest autorką charakteryzacji do filmów m.in „Fugi” i „Zjednoczonych Stanów Miłości”; tworzyła również charakteryzacje do spektakli Krzysztofa Warlikowskiego.

Światowa premiera „Głosu Potwora” odbędzie się 27 i 28 czerwca w Auli Artis w Poznaniu.

 

Producentami opery są: Malta Festival, Opera Bałtycka w Gdańsku i Narodowe Centrum Kultury. Wydarzenie odbywa się w ramach Programu kulturalnego polskiej prezydencji w Radzie UE. Pokaz na 35. edycji Malta Festival dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury. Partnerem Głównym premiery 35. edycji Malta Festival jest Polenergia. 

 

(Opera inspired by the memories of Samuel Perel written in “Ich war Hitlerjunge Salomon” © 1992 by Sally Perel, Israel / Autorenagentur lansk mehr © 2021 by Wilhelm Heyne Verlag, in der Penguin Random House Verlagsgruppe GmbH)

Malta Festival 2025: Spektakle - Bilety 

Bilety ulgowe:  przeznaczone dla uczniów i studentów do 26 roku życia na podstawie ważnej legitymacji szkolnej lub studenckiej oraz dla osób dorosłych powyżej 65 roku życia. Bilety ulgowe nie dotyczą wydarzeń na scenie muzycznej.

 

Bilety OzN: Bilety dla osób z niepełnosprawnością posiadających umiarkowany, bądź znaczny stopień niepełnosprawności, lub poruszających się na wózku niezależnie od stopnia niepełnosprawności. Bilet OzN umożliwia wejście na wydarzenie osobie z niepełnosprawnością razem z osobą towarzyszącą. Jeśli chcesz zakupić bilet OzN wyślij maila do Natalii Dąbrowskiej na adres: natalia.dabrowska@malta-festival.pl. Natalia poinformuje Cię o dostępności ww. biletów i przeprowadzi z Tobą proces zakupowy.